Jak pracuję

Dobra psychoterapia polega na tym, że terapeuta staje się niepotrzebny najszybciej, jak to tylko możliwe.

Zadaniem terapeuty jest wyzwolenie leczniczych sił, które drzemią w każdym człowieku.

Moją rolą nie jest zmienianie Twojego życia, ale podążanie za tym co przynosisz ze sobą i czego oczekujesz. Towarzyszę Ci w poszukiwaniu rozwiązania problemu, lepszego samopoczucia, poprawy jakości Twojego życia.

Pracuję w nurcie integratywnym, to znaczy, że korzystam i integruję różne podejścia psychoterapeutyczne, m.in. ericksonowskie, psychodynamiczne, behawioralno-poznawcze, systemowe i hellingerowskie.

W swojej pracy kieruję się kodeksem etycznym Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Polskiej Federacji Psychoterapii.

Konsultacja – jedno lub dwa spotkania mające na celu zorientowanie się w problemach oraz zaproponowanie najkorzystniejszej dla Ciebie formy pomocy.

Psychoterapia indywidualna – najczęściej stosowana forma terapii. Zalecana w szerokim spektrum problemów i zaburzeń. Celem terapii może być też potrzeba rozwoju osobistego i chęć poszerzenia własnej świadomości.

Słowo psychoterapia (stgr. psyche i therapein) oznacza „leczenie duszy”. Jest to metoda leczenia problemów i zaburzeń psychicznych, w której podstawowym czynnikiem leczącym jest indywidualna, stabilna i bezpieczna relacja z terapeutą, której ważnym elementem jest tzw. sojusz terapeutyczny.

Pierwsze dwa, trzy spotkania służą określeniu problemu oraz celu terapii. Następne poświęcone są już pracy nad konkretnymi problemami (psychoterapia krótkoterminowa obejmująca kilkanaście sesji) lub zmianie funkcjonowania i głębszemu poznawaniu siebie (psychoterapia długoterminowa trwająca od roku do kilku lat).

Sesje odbywają się zazwyczaj raz w tygodniu i trwają 50 minut.

Psychoterapia małżeńska (pary) – pomaga udoskonalić komunikację i wzajemne rozumienie się partnerów, urealnić wzajemne oczekiwania i wyobrażenia. Zalecana jest gdy osoby pozostające w związku:

• chcą poprawić jakość wzajemnych relacji;
• chcą lepiej rozumieć siebie nawzajem i dzięki temu skuteczniej rozwiązywać problemy,
• zastanawiają się nad rozstaniem i chcą podjąć próbę porozumienia lub pojednania;
• doświadczają trudności jako rodzice i chcą rozszerzyć swoje kompetencje wychowawcze.

Prowadząc psychoterapię pary psychoterapeuta dba o emocjonalne bezpieczeństwo obu stron i zachowuje pozycję neutralną. Aby to było możliwe niezbędna jest obecność na sesjach obojga małżonków (partnerów). Sesje odbywają się zazwyczaj raz na dwa tygodnie i trwają 80 minut. Czas trwania terapii: od kilku do kilkunastu, czasami kilkudziesięciu sesji.

Psychoterapia rodzin – polega na jednoczesnej pracy z osobami tworzącymi rodzinę lub jej część. Sygnałem, że pomocy potrzebuje cały system rodzinny są zazwyczaj problemy wychowawcze z dziećmi, kłopoty w szkole, różne objawy psychosomatyczne.

„Pacjentem” nie jest jedna osoba, jak to ma miejsce w psychoterapii indywidualnej, ale rodzina jako całość. Członkowie rodziny zapraszani są na cykl spotkań, w trakcie których – razem z terapeutą lub terapeutami – próbują lepiej zrozumieć genezę trudności.

Praca z rodziną polega na poszukiwaniu przyczyn kłopotów i sposobów ich rozwiązywania. Wychodzę z założenia, że członkowie rodziny robią wszystko, co potrafią najlepiej, by ona dobrze funkcjonowała i dawała oparcie. Fakt, że rodzina zgłasza się po pomoc odbieram jako dowód siły i odwagi jej członków oraz silnej więzi między nimi. Wspieram rodziny w procesie stawania się grupą bliskich sobie osób, które potrafią dawać sobie miłość, troskę, czułość i wsparcie.

Terapia rodzinna wskazana jest gdy:

• osobą, która „niesie” objaw (depresja, anoreksja, zaburzenia zachowania, agresja w szkole itp.) jest dziecko, bądź osoba w jakikolwiek sposób zależna (emocjonalnie, bądź finansowo) od rodziny;
• rodzice przeżywają jakiekolwiek trudności wychowawcze, brak wiary w swoje kompetencje, czują, że zaczynają „walczyć” między sobą, wykorzystując do tego dzieci, albo też czują, że tracą kontakt z dzieckiem, nie mają dostępu do jego świata;
• rodzina przechodzi przez kryzys życiowy, do którego trudno się jej dostosować (m.in. śmierć lub poważna choroba kogoś bliskiego, nowy etap rozwoju rodziny, utrata pracy, rozwód);
• ktoś z rodziny choruje na choroby przewlekłe, o których wiadomo w medycynie, że mają podłoże psychologiczne (choroby psychosomatyczne), związane z relacjami w rodzinie (takie jak: cukrzyca, zespół nadwrażliwego jelita, astma, wrzody żołądka, nadciśnienie tętnicze, niektóre typy otyłości, atopowe zapalenie skóry, alergie).

Czas trwania terapii: od kilku do kilkudziesięciu sesji.